գրքոտ արև

Այսօր առավոտը լուսավոր էր:

Գիրք նվիրելու օրն էր:

Կապեցի  նոր նվեր ստացած գունավոր  շարֆս, տաք արևին խնդրեցի տաքացնի սառած մեջքս ու քայլեցի “բուկինիստ”:

Ներս մտնելուց հետո ամեն անգամվա նման  մոտեցա իմ սիրած անկյունին, վերցրի, նորից շոյեցի, շնչեցի ու տեղը դրի գիրքը. թոշակս դեռ էդքան չեն ավելացրել, աշխատանք էլ չունեմ:

Երևի ներքևից ընտրեմ մի քանիսը: Բարև  ձեզ. նրանք արդեն դեմքով գիտեն ինձ: Սկսեցի թերթել:

 

Երկու ծերունի կային կողքիս.

—Վայ, էս ինչ լավն ա, կազմը կվերականգնեմ, կնիքը ածելիով կմաքրեմ…ինչ կասես…

—Լավն ա, իմից լավն ա, թերթերն էլ ավելի բաց գույնի են..սենցը  չես ունեցել:

Վերցրին:

Գրկեցի ընտրածներս ու գնացի Կասկադ` չաղ կատվի մոտ: Արան մնացել էր քնած ու ես մենակ եմ:  Սիրահար  զույգերի մեջ  մեն մենակ նստելով գետնին  մակագրեցի, հետո Արամ Պաչյանը ինձ մի գիրք նվիրեց:

Արևի հետ քայլեցինք մինչև համալսարան: հետո անձրև եկավ ու հետո ձյուն…

Նարե

Պոետը

Հնամաշ շալվարի կարճ փողքերը ամեն քայլին խփում են կոճերին, չգիտես ինչից ուրախացած վեր թռչում  ու ցուցադրում  բոլորին փշաքաղված ոտքերը, որ կապ չունեն անբնական մեծ կոշիկների հետ:

Թաքնված պոետն այդպես ամեն օր աշխատանքի է գնում  փողոցի անկյուն` գրքեր վաճառելու:

Նրա սանրվածքից  արևի հոտ է գալիս, երկար ձեռքերը գիրք են բուրում:

Նարե